1998
Paul de Wispelaere
Op dit ogenblik moet hij de absolute eenzaamheid hebben gevoeld, die misschien de vreselijkste bewuste ervaring is van de mens voor hij sterft.
Paul-tegenpaul, P. de Wispelaere 1969-1970 (1970)
‘Aan de pendelbeweging tussen leven en schrijven ligt een levenshouding ten grondslag die op diverse manieren in alle aspecten van het werk van de Wispelaere waar te nemen is; een levenshouding die misschien nog het best kan omschreven worden als die van een ’tussenstaander’, de man die dogma’s en extremisme schuwt, die voor en tegen tegelijk waarneemt, die durft twijfelen en kiest voor de nuance […]
Misschien zijn het juist die openheid en flexibiliteit, die ontvankelijkheid voor nieuwe inzichten en afwijkende visies, die hem vanaf de jaren ’60 al hebben doen uitgroeien tot één van de meest gezaghebbende essayisten in ons taalgebied. Met zijn soms polemische, maar altijd genuanceerde en doordachte opstellen, door zijn ruime internationale belangstelling, heeft hij niet alleen de kritiek in Nederland en Vlaanderen op een hoger peil gebracht, maar ook in belangrijke mate bijgedragen tot de vernieuwing van de roman in modernistische zin.’